Στην εκπαιδευτική περιφέρεια Φιλιατών,
αναπληρωτής επιθεωρητού ήταν ο δάσκαλος Γεώργιος Οικονόμου.
Ο δάσκαλος και δήμαρχος Φιλιατών Δημήτριος Ι. Λέντζαρης (1917-2003), από το Πλαίσιο, έγραψε μια ιστορική βιογραφία με τον τίτλο «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΠΟΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (1940-1945-1976) την οποία κυκλοφόρησε σε λίγα αντίτυπα. Να πως περιγράφει τη θητεία του στη Σαγιάδα:
Στην εκπαιδευτική περιφέρεια Φιλιατών, αναπληρωτής επιθεωρητού ήταν ο δάσκαλος Γεώργιος Οικονόμου.
Αυτός με τοποθέτησε προσωρινά στο Δημοτικό Σχολείο Κώτσικας. Ένα πρωϊνό, μαζί με τον δάσκαλο των θρησκευτικών, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει, και ο οποίος ήταν γνώστης της αραβικής γλώσσας και δίδασκε το Κοράνι στα παιδιά του σχολείου (ήταν όλα μουσουλμάνοι) και πληρωνόταν από το Ελληνικό Δημόσιο, πήγαμε στο χωριό Κώτσικα που είναι απέναντι από το Πλαίσιο και ανοίξαμε το σχολείο. Χτυπήσαμε τον κώδωνα του σχολείου και περιμέναμε να έλθουν οι μαθητές. Οι ώρες περνούσαν. Περιμέναμε περίπου τρεις ώρες αλλά κανένας μαθητής να φανεί. Τότε ο μουσουλμάνος δάσκαλος του Κορανίου που καταγόταν από το Φιλιάτι μου είπε: “Δεν τα στέλνουν τα παιδιά τους να μάθουν Ελληνικά γράμματα. Εγώ έχω μια φυλλάδα Αλβανίτικη, να σου τη δώσω να τους διδάξεις Αλβανικά για να έλθουν. Τότε του είπα εγώ είμαι δάσκαλος για τα Ελληνικά και με πληρώνει το Κράτος να μάθω τους Έλληνες Ελληνικά και σηκώθηκα και έφυγα. Την άλλη μέρα πήγα στο Φιλιάτι. Βρήκα τον επιθεωρητή, του διηγήθηκα το περιστατικό και του είπα: “Να ποιούς χαίδεύετε και πληρώνετε. Αυτοί δεν έχουν μπέσα”.
Ο δάσκαλος και δήμαρχος Φιλιατών Δημήτριος Ι. Λέντζαρης (1917-2003), από το Πλαίσιο, έγραψε μια ιστορική βιογραφία με τον τίτλο «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΠΟΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (1940-1945-1976) την οποία κυκλοφόρησε σε λίγα αντίτυπα. Να πως περιγράφει τη θητεία του στη Σαγιάδα:
Στην εκπαιδευτική περιφέρεια Φιλιατών, αναπληρωτής επιθεωρητού ήταν ο δάσκαλος Γεώργιος Οικονόμου.
Αυτός με τοποθέτησε προσωρινά στο Δημοτικό Σχολείο Κώτσικας. Ένα πρωϊνό, μαζί με τον δάσκαλο των θρησκευτικών, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει, και ο οποίος ήταν γνώστης της αραβικής γλώσσας και δίδασκε το Κοράνι στα παιδιά του σχολείου (ήταν όλα μουσουλμάνοι) και πληρωνόταν από το Ελληνικό Δημόσιο, πήγαμε στο χωριό Κώτσικα που είναι απέναντι από το Πλαίσιο και ανοίξαμε το σχολείο. Χτυπήσαμε τον κώδωνα του σχολείου και περιμέναμε να έλθουν οι μαθητές. Οι ώρες περνούσαν. Περιμέναμε περίπου τρεις ώρες αλλά κανένας μαθητής να φανεί. Τότε ο μουσουλμάνος δάσκαλος του Κορανίου που καταγόταν από το Φιλιάτι μου είπε: “Δεν τα στέλνουν τα παιδιά τους να μάθουν Ελληνικά γράμματα. Εγώ έχω μια φυλλάδα Αλβανίτικη, να σου τη δώσω να τους διδάξεις Αλβανικά για να έλθουν. Τότε του είπα εγώ είμαι δάσκαλος για τα Ελληνικά και με πληρώνει το Κράτος να μάθω τους Έλληνες Ελληνικά και σηκώθηκα και έφυγα. Την άλλη μέρα πήγα στο Φιλιάτι. Βρήκα τον επιθεωρητή, του διηγήθηκα το περιστατικό και του είπα: “Να ποιούς χαίδεύετε και πληρώνετε. Αυτοί δεν έχουν μπέσα”.
Κούνησε το κεφάλι του,
σηκώθηκε όρθιος και νευρικά μου είπε: “Θα πάτε στη Σαγιάδα. Εκεί με τις άλλες συνάδελφες
θα ανοίξετε το σχολείο της Σαγιάδας”.
Ο χρόνος κυλάει υπό κατοχή με φόβο και με θλίψη για το κατάντημά
μας. Με όρισαν και εκκαθαριστή των αποδοχών των δασκάλων της περιοχής Σαγιάδας-Πλαισίου
και συχνά πήγαινα στο Φιλιάτι για να πληρωθώ. Πληρονόμαστε με χαρτονομίσματα Μεσογειακά-Τσολάκογλου
των 100.000 δρχ., των 500.000 δρχ., 1.000.000 δρχ. και 25.000.000 δρχ. Στη Σαγιάδα
παρέμεινα μέχρι τα Χριστούγεννα 1942. Κατά τον χρόνο αυτό είχα πολλές συναντήσεις
με τους Ιταλούς που έμειναν στη Σαγιάδα. Μια μέρα μάλιστα παρακολούθησα και μια
λειτουργία Καθολική που έγινε στον αυλόγυρο του Γραφείου του Ιταλών. Οι Ιταλοί μου
συμπεριφέρονταν πολύ καλά. Στο σχολείο δεν βάζαμε την σημαία μας, ούτε λέγαμε τον
Εθνικό Ύμνο. Εμείς, αντ’ αυτού τραγουδούσαμε στα παιδιά άλλα εθνικά τραγούδια. Τον
Γεροπλάτανο και άλλα.
Μια μέρα εκεί που καθόμουν στο
πεζούλι του Γραφείου των Ιταλών, με πλησιάζει ο Τσιαπούνης από την Λιόψη και μου
αρχίζει συζήτηση για την κατάσταση, τη λειτουργία του σχολείου κι άλλα. Μεταξύ των
άλλων συζητούσαμε και για τον οπλισμό που κρατάν οι Έλληνες. Τι τον θέλουν; Εκτός
αν φοβούνται από σας, που όλοι σας έχετε όπλα. Αυτή η συζήτηση ήταν ικανή να φτάσει
στα αυτιά των Ιταλών και να διαδώσει ότι εγώ του είπα ότι όλοι κρατάμε όπλα και
μάλιστα οπλοπολυβόλα. Τα έμαθα από τους Ιταλούς και το διέψευσα. Από τη Σαγιάδα
πήγαινα στο χωριό μου κάθε Σάββατο. Σtο σχολείο της Σαγιάδας υπηρετούσαμε τέσσερις
δάσκαλοι. Εγώ, η Ευφροσύνη Τάση, νηπιαγωγός, η Σοφία Κάσκαρη-Τάσση και η Ευγενία
Ηλιάδου.ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ Ε.Α.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου